Mijn naam is Ton Bogers. Ik ben 57 jaar en kamp al jaren met overgewicht. Vroeger heb ik allerlei diëten gevolgd, en af en toe viel ik wel eens wat af. Meestal kwam het er sneller bij dan dat het er weer af ging.
Ik was redelijk actief met sporten. Voetbal en tafeltennis werd met grote regelmaat beoefend. Toen de kinderen kwamen, nam niet alleen de leeftijd toe, maar ook het gewicht nam toe. Als je dan ook nog problemen krijgt in de relationele sfeer, is dit geen uitdaging om het overgewicht te bestrijden.
Deze relatieproblemen leidden uiteindelijk tot een scheiding. Na een "rouwperiode" over deze scheiding, is het iets beter gegaan met het gewicht, mede door de steun van mijn vriendin. Maar desalniettemin is een gewicht van 129 kg veel te veel voor een man van 1.81 m.
Bij deze problemen komt ook nog eens, dat ik andere problemen kreeg door mijn overgewicht. Diabetes Mellitus 2, oftewel suikerziekte, is een van deze bijkomstigheden. Een ander probleem is slaapapneu, waardoor ik 's nacht met een neusmasker, gekoppeld aan een soort omgekeerde stofzuiger die lucht in mijn neus blaast, moet slapen.
De hele dag hoor je op radio en TV over het probleem overgewicht. Overal wordt je lage levensverwachting benadrukt en lijkt het soms wel of men mensen met overgewicht als paria's beschouwd, die het allemaal aan zichzelf te danken hebben.
Jawel, er zijn genoeg clichés, maar zijn deze allemaal waar?: "Elk pondje gaat door het mondje.", "Eten is een verslaving"., "Dikke mensen zijn zo gezellig".
In tegenstelling tot verslavingen zoals Alcohol, Drugs, Roken, Gokken etc. is overgewicht niet direct een te bestrijden verslaving die men kan beëindigen door ergens simpelweg mee te stoppen. Eten en drinken is namelijk een noodzakelijkheid om in leven te blijven, die dagelijks enige malen per dag terugkeert. Sommige mensen kunnen eten wat ze willen, en komen geen grammetje aan. Andere mensen zijn levenslang op dieet, en weten dan nog hun gewicht niet op peil te houden. Sommige mensen zijn ziek, en eten inderdaad veel te veel.
Ik eet en snoep misschien wel iets te veel, alhoewel dit zeker niet extreem is. Drinken beperkt zich tot 2 á 3 pils in de week en af en toe wat wijntjes op een feestje.
Vorig jaar zei de longarts, waarbij ik onder behandeling ben voor mijn slaapapneu: "Heb je ooit gedacht over een maagverkleining". Natuurlijk had ik daar wel eens over gedacht. Maar tegelijkertijd had ik besloten dat dit niet mijn oplossing zou worden. Tijdens mijn speurtocht naar alternatieven werd mijn aandacht getrokken door de
Endobarrier, een nieuwe techniek in Nederland aangeboden door de
Vitalys kliniek in Velp. Deze Endobarrier is een soort open condoom van 60 centimeter lang dat na de maag in de darmen wordt gehangen. Plaatsing gebeurd met een camera en zonder te "snijden" in het lichaam. Deze darmkous blijft een jaar zitten, en voorkomt opnemen van suikers en vetten in de eerste 60 centimeter van de darmen, direct na de maag. Ook de hormoonhuishouding wordt hierdoor aangepast en hierdoor zou het honger gevoel worden verminderd.
Na overleg met mijn Diabetes verpleegkundige en mijn huisarts, besloten om me aan te melden. Ik werd aangemeld in Heerlen, waarbij het plaatselijke ziekenhuis samenwerkte met het UMC in Maastricht voor deze ingreep. Na enige tijd werd ik benaderd en werd me gemeld dat men de operatie hier niet meer uitvoerde. Hierna weer contact opgenomen met de Vitalys kliniek. Daar werd verteld dat het budget voor 2013 op was, maar dat ik op de wachtlijst kon komen voor 2014. Tot nu toe was (en is) Menzis de enige verzekeraar, die de Endobarrier vergoed. Vitalys meldde echter dat het ziekenhuis 50 plaatsen beschikbaar had, die door het ziekenhuis zouden worden betaald.
Tegen het einde van 2013 ben ik benaderd door Vitalys, of ik deel wilde nemen aan het Endobarrier plan. In december 2013 heb ik de intake gehad, waarna ik begin januari de mededeling heb gehad dat ik aanmerking kwam voor de operatie. Na een antibiotica kuur voor een maagbacterie en wat extra shotjes vitamine D, vanwege een tekort hieraan, volgt deze week het definitieve gesprek met de internist en anesthesie, waarna naar alle waarschijnlijkheid de ingreep plaats gaat vinden begin februari.
Na de operatie volgt een intensieve begeleiding door het team van het ziekenhuis, waaronder ook een diëtiste. Na een jaar zal de Endobarrier weer worden verwijderd en volgt nog een verdere begeleiding van twee jaar. Hierna zal ik zelf mijn leven en gewicht op de rit moeten houden met mijn aangepaste leefstijl.
Gaan mijn suikerwaardes beter worden en mijn medicijnen verminderen? Gaat mijn gewicht met 20% omlaag, zoals beloofd? Ik ga het hier allemaal vertellen.
