"De grote ommekeer" eindigt met een WIA/IVA uitkering.

"De grote ommekeer" is uiteindelijk geëindigd in een ongewenste ommekeer. Vanaf 12 juni 2016 ben ik veroordeeld tot een WIA/IVA uitkering (de oude WAO). Ik wordt ontslagen vanwege dat ik 2 jaar ziek ben, wat een normale gang van zaken is. 

Nadat ik van de laatste 2 jaar ongeveer 1,5 jaar in het ziekenhuis, revalidatiecentrum of  verzorgingscentrum heb doorgebracht, ben ik nog steeds op zoek naar genezing. Momenteel revalideer ik in huis bij mijn lieve vriendin Petra, zonder wie deze periode voor mij onmogelijk zou zijn geweest. Altijd heeft ze me zoveel mogelijk bezocht en dag en nacht heeft ze voor me klaar gestaan. 

PETRA BEDANKT. 

Het gaat gelukkig steeds beter met me, maar het laatste jaar was een drama. Omdat normaal eten niet meer lukte, moest ik weer terug aan de sondevoeding. Omdat de artsen van het Maxima Medisch Centrum het ook niet meer wisten, werd ik doorverwezen naar het Erasmus MC in Rotterdam. Op 16 september werd ik daar opgenomen.

In het Erasmus kwam ik in eerste instantie terecht op de MDL afdeling. Daar heb ik tot 13 januari gelegen. Maar de behandeling daar was voor mij een beetje pappen en nathouden. Veel CT-Scans, echoscopisch onderzoek en antibiotica. Ook werd er nog wat gedaan met drains, zodat ik me inmiddels een echt slangenmens voelde. Na nog eens een longontsteking als cadeau, kwam ik in het Elisabeth verzorgingshuis in Breda terecht.

In Breda heb ik 1,5 maand doorgesukkeld, tot ik op 22 februari terug moest naar het Erasmus MC voor controle. In het weekend had mijn darmsonde het begeven, waardoor ik geen voedsel meer binnenkreeg.  Dit zou men wel even oplossen in het ziekenhuis, maar dat viel (gelukkig) tegen.

Ik was inmiddels van de MDL afdeling overgeplaatst naar de afdeling Chirurgie, waar de vermaarde professor Casper van Eijck mijn arts werd. Toen het opnieuw plaatsen van een darmsonde niet lukte, gaf hij onmiddellijk opdracht tot een spoedoperatie om de maag rechtstreeks te verbinden met de dunne darm. Vrij spoedig hierna kon ik weer normaal eten, en momenteel eet ik weer van alles.

Vrij spoedig hierna ging ik naar het huis van Petra, want ik wilde niet meer naar het verzorgingshuis terug. Na een paar weken werd ik echter weer ziek, en moest ik weer terug naar het Erasmus MC. De aanval was heftiger dan ooit. Hoge koortsen en allerlei vreemde symptomen, zoals trillende handen en geen kracht meer in de benen. Na een paar dagen werd weer besloten tot een spoedoperatie. Ditmaal werd de oorzaak van de ontsteking verwijderd en nog wat meer "rotzooi" die in de buurt zat. Na een paar dagen mocht ik weer naar het huis van Petra. 

Sinds deze laatste ingreep ben ik al ruim twee maanden bij Petra thuis. Ik heb sindsdien ook geen drains meer. Ik heb alleen een open wondje van een fistel kanaal, waar nog steeds rotzooi uitkomt. Dit moet drie maal daags gespoeld worden door de thuiszorg. Af en toe gaat het nog de verkeerde kant op en heb ik weer flinke verhoging waarbij de wond weer heel erg lekt. Het lijkt erop dat het lichaam deze problemen nu beter zelf op kan lossen. Dat ik weer van 69 naar 82 kg gegaan ben, zal hieraan zeker meehelpen. 

Helaas heeft dit alles me mijn baan gekost en zal ik moeten leren leven met een uitkering. Ik word wel iets fitter en kan moeizaam weer wat stukjes lopen. Met behulp van de fysiotherapie probeer ik mijn mobiliteit te verhogen. Stukje bij beetje gaat het iets beter, maar het is nog lang niet goed. Het grootste deel van de dag lig ik nog steeds in bed. 

Ik ben Prof. Dr. Casper van Eijck heel dankbaar, omdat hij een van de weinigen tijdens mijn ziekteproces is geweest, die beslissingen durfde nemen. Steun ook zijn actie tegen alvleesklierkanker op www.supportcasper.nl . 

"Maar een man mag niet huilen" zong Jacques Herb

Ruim 13 maanden ben ik nu zwaar ziek. Het valt me steeds meer tegen om ziek te zijn. De situatie lijkt zo uitzichtloos. "Maar een man mag niet huilen" zong Jacques Herb. Weliswaar ging dat over liefdesverdriet, maar is dit waar? Ik heb de laatste tijd met regelmaat gehuild.

Gehuild over de overlast die ik mijn directe omgeving bezorg. Ik zou met name mijn vriendin haar normale leven terug willen geven. Ze heeft al sinds mijn ziekte haar hobby (schilderen) niet meer uitgevoerd. Ook zit ze dagelijks uren achter het stuur om te pendelen tussen haar werkplek en mijn huis. Op haar vrije dagen staat ze klaar om mee naar het ziekenhuis te gaan of om er op een andere manier te zijn voor mij.

Gehuild over het feit dat we samen geen normaal kunnen leven. Samen eten, samen op vakantie, samen een dagje naar zee. Alles is zo problematisch.

Gehuild uit zelfmedelijden. Dat is natuurlijk heel slecht, maar ik heb het zo vaak moeilijk met mijn eigen situatie. Ik heb begrip gekregen voor mensen die zeggen: "Voor mij hoeft het niet meer".

Genoeg gehuild. Hoe is het met me?  me bij tijden goed beroerd; Eigenlijk gaat het niet beter. Ik kan nog steeds niet eten, en leef dus al tijden op sondevoeding. Het lichaam knapt wel een beetje op, omdat ik nu alle benodigde voedingsstoffen krijg. Verder heb ik nog steeds twee lekkende drains in mijn lijf en voel me bij tijden goed beroerd. Momenteel volgt de dokter een tweesporen beleid.

1. Rustig afwachten of genezing op natuurlijke wijze mogelijk is. Kan maanden duren zonder succes op garantie.
2. Een second opinion in het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam, waar ook een eventuele operatie plaats kan vinden. Een operatie is heel zwaar. Er gaat dan een stukje van de alvleesklier af, de milt moet er waarschijnlijk uit en er moet een omleiding gemaakt worden van de maag naar de darmen, zodat ik weer kan eten. Als bijproduct wordt zelfs een stoma genoemd. Ook dit kan allerlei complicaties opleveren, zonder garanties op genezing.

Ik ben wel alle mensen in mijn omgeving heel dankbaar. Allereerst natuurlijk mijn vriendin voor alle zorgen. Verder natuurlijk de Zuidzorg voor alle dagelijkse verzorging, mijn jongste zoon voor zijn hulp en al mijn bezoekers (Paul en Michiel in het bijzonder) voor hun fijne ondersteuning.

Ik hoop dat de second opinion, die na de CT-scan van 7 augustus gaat plaatsvinden, me op het goede spoor kan brengen. Ik ben er klaar voor. Zoals het nu gaat, ben ik het helaas beu. 

Slechte afloop

Hallo beste lezers,

Ik heb ruim een jaar niets laten horen op dit blog. De reden is, dat ik al sinds 15 juni 2014 ziek ben, dus inmiddels ruim een jaar.

Wat is er gebeurd:

15 juni 2014 keerden wij 's nacht om 5:15 uur terug van een welverdiende vakantie. Om 8:00 uur moest ik voor het eerst naar het toilet en om 10:00 uur lag ik in het ziekenhuis.

In eerste instantie lag ik in Breda in het ziekenhuis (In de buurt van het huis van mijn lieve vriendin Petra), waar uiteindelijk een alvleesklier ontsteking werd geconstateerd. Ondanks een aantal verzoeken mijnerzijds, heeft men daar geen contact opgenomen met het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem, waar de endobarrier is geplaatst. Na 9 dagen was ik zogenaamd genezen en mocht ik weer naar huis.

Na een dag of 3 bij mijn vriendin en thuis doorgebracht te hebben, voelde ik me weer zo beroerd, dat ik me meldde bij de huisartsenpost. Gelijk wee naar het ziekenhuis, maar ditmaal in Veldhoven.

In het Maxima Medisch Centrum werd wel contact opgenomen met het Rijnstate, en vervolgens werd ik naar Arnhem vervoerd met de ambulance.

In Arnhem is meteen mijn endobarrier verwijderd, waarna bij mij “het licht is uitgegaan”. Ik kreeg een algehele uitval, waarna ik bijna niet meer kon bewegen. Het ging zo slecht met me, dat ze me een kleine week in slaap hebben gehouden. Ook moest ik op een ijsbed slapen, vanwege hele hoge koorts (41,7 graden).

Ook de organen gingen weigeren, waardoor ik o.a. ook nierdialyse kreeg. Ik had 2 wanden vol staan met apparatuur, maar ik kon nog geen hand optillen om een TV afstandsbediening te bedienen, laat staan hiervan een knopje in te drukken. Ook het overlijden van mijn vader ging in deze periode grotendeels aan me voorbij.

Na een maand intensive care mocht ik over naar medium care en ben ik weer overgebracht naar Veldhoven. Hier kreeg ik een VAC pomp voor mijn doorligwond op de stuit, die ik in Arnhem had opgelopen. Met deze pomp heb ik maanden rond gelopen. In Veldhoven heb ik tot 22 oktober 2014 gelegen, waarna ik naar Revalidatiecentrum Blixembosch ben gegaan. Telkens keerde de koorts terug en moest ik weer naar het ziekenhuis. Ondanks de goede voortgang (Ik leerde zelfs weer lopen), moest ik vanwege de koortsen toch weer definitief naar het ziekenhuis. Daar werd geconstateerd dat mijn alvleesklier bleef lekken in het lichaam. Daarvoor kreeg ik drains in het lichaam geplaatst.

Na een maand of 3 mocht ik weer naar huis. Sindsdien ben ik veel thuis, maar moet af en toe weer terug naar het ziekenhuis.

Gelukkig ben ik nu thuis, maar ik heb nog steeds een drain, een doorligwond die nog steeds niet is genezen en Sondevoeding op de darmen, omdat mijn maag helemaal verstopt is vanwege ontstekingen in het lichaam, voornamelijk rond de darmen.

Kortom: Ik ben nog steeds niet beter en hoopt men nog steeds op natuurlijke genezing.

Een operatie zou betekenen het dichtmaken van de alvleesklier lekkage en het toegankelijk maken van de darmen vanuit de maag. Dit schijnt een zeer heftige operatie te zijn, die men liever niet uitvoert.

Ik hoop jullie een beetje bijgepraat te hebben.

Motto voor mezelf: Het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat. Dit is wel eens zeer moeilijk, moet ik zeggen.

Oh ja: Door alle ellende en het niet kunnen eten ben ik inmiddels zo'n 60 kilogram afgevallen. 

Even niet helemaal positief

Even wat minder

Na alle hosanna verhalen, is het nu tijd voor een wat mindere periode. Tot aan Pasen ging het redelijk goed. Rond die tijd begon ik wat vaker klachten te krijgen. Pijn net onder borst, helemaal binnen in mijn lichaam.

Gelukkig had ik in het ziekenhuis een halve apotheek meegekregen, met pijnstillers, middelen tegen misselijkheid en middelen tegen maag/darmkrampen. Vooral de pijnstillers geven wel wat verlichting.

Ook het gewicht ging super........ tot Pasen. Door feestjes, paas-brunch en verdere etentjes kwam ik zomaar weer 3 kg bij. En ik was zo trots op mijn 13,5 kg die ik was afgevallen. Hierna kwam nog een weekendje Parijs. Ik merk wel, dat het mijn humeur niet positief beïnvloedt, als het even wat minder gaat. Daar komt mijn nekpijn nog bij, waarvoor ik fysiotherapie krijg.

Gelukkig gaat het inmiddels weer wat beter. Er is weer wat af, alhoewel ik nog niet bij de stand van voor Pasen ben. Dat ik me wat beter voel, heeft blijkbaar ook een positieve invloed op mijn nek.

Ik ben vorige week op controle geweest bij de endocrinoloog in het Arnhemse Rijnstate ziekenhuis. Was veel moeite (ruim 100 km enkele reis), voor een kort gesprek dat we bijna schriftelijk af hadden kunnen doen. Maar alles was prima.

Voor het eten heb ik een investering gedaan. Ik heb een Philips Airfryer XL aangeschaft, waarmee ik kan bakken zonder of met een klein beetje olie. De eerste resultaten zijn heel bevredigend. Het smaakt prima en het is heel gemakkelijk in het gebruik. Misschien bespaart dit weer de nodige calorieën.

   

De intensieve begeleiding vanuit het ziekenhuis is nu echt een aantal tandjes terug geschroefd. Ik loop weer mee in mijn "eigen" controle programma en heb dan binnenkort ook weer een afspraak met mijn eigen praktijk ondersteuner.

Behalve gewichtsverschillen, zal er de komende tijd weinig te melden zijn. Mijn blog-updates zullen dus een tijdje op een wat lager pitje staan, tenzij er spectaculaire ontwikkelingen zijn.

Ik ga nu het hongergevoel maar even bestrijden met overheerlijke zomerkoninkjes met een beetje zoetstof.  

  

De eerste klachten

Controle

13 maart moest ik op controle. Alles zag er goed uit. Eerst bloedprikken, wat deze keer voor de verandering wel een keertje snel ging. Pas daarna mocht ik gelukkig genieten van mijn meegebrachte boterham, want bloedprikken moet altijd geschieden op een nuchtere maag. Daarna volgde een controle afspraak met Dr. Betzel, die de endobarrier geplaatst had. Als afsluiting volgde nog een gesprek met de met de diëtiste, die me nog voorzag van de nodige. Belangrijkste tip: Minder eten, meer eetmomenten en meer water drinken.

Weer van alles eten en drinken 

Uit de gesprekken met bovenstaande mensen kwam naar boven, dat ik langzaamaan weer meer dingen mag eten en drinken. Ik mag weer eens iets gefrituurd af en toe. Ook Cola Light en zelfs een pilsje (met mate) behoren weer tot de mogelijkheden. Hier mee ben ik uiteraard gelijk aan de slag gegaan. Op vrijdag, na mijn competitiewedstrijd tafeltennis heb ik weer voor het eerst twee pilsjes gedronken en meegegeten met "de hapjes" die gefrituurd en lekker vet waren. Wonder boven wonder, toen nog geen problemen.

Klachten

Op de zaterdag redelijk normaal gegeten, niet te veel tussendoortjes maar misschien wat weinig gedronken. 's Avonds een beetje bankhangen voor de TV met worteltjes, tomaatjes, stukjes brie en augurk. Niet overdreven veel van gehad, maar waarschijnlijk de wortels niet goed genoeg gekauwd. In ieder geval had mijn maag er enorme problemen mee en heb ik de hele nacht ontzettende pijnen in mijn maagstreek gehad.

Door deze problemen met slapen redelijk vroeg opgestaan een een licht ontbijtje gehad. Het leek wel of de endobarrier verstopt zat, en ik bleef maagpijn houden. Dan maar een stuk gaan wandelen. Eenmaal in het bos aangeland, wonnen de peristaltische bewegingen van mijn slokdarm het gevecht. Elke twintig meter kwam er een beetje eet-historie naar buiten. Aan het eind van de wandeling waren we aangeland bij de wortels van de zaterdagavond.

Rest van de week

Gelukkig ging het daarna wat beter en heb ik 's middags en 's avonds redelijk normaal kunnen eten. Ook de maandag voelde ik me redelijk goed. Op dinsdag en woensdag weer veel last gehad. Gelukkig had men bij de operatie allerlei medicijnen voorgeschreven tegen pijn, maag-darm klachten en misselijkheid, waardoor ik deze dagen een beetje doorgekomen ben. Na een analyse van mijn eetpatroon op dinsdag en woensdag, kwam ik tot de conclusie, dat de overheerlijke krentenbollen wel eens de oorzaak konden zijn. De krenten zijn natuurlijk moeilijk te kauwen waardoor deze heel in de maag aankomen, waar ze lekker kunnen gaan wellen. Meteen gestopt met krentenbollen, waarna de pijn ook weer verdween.

Rugpijn 

Ondertussen een kilo of 9 afgevallen. Ik weet het niet zeker, maar misschien is dit wel de oorzaak van mijn rugpijnen, waarvan ik sinds woensdag/donderdag last heb. Ik vermoed dat ik door de gewichtsafname een andere lichaamshouding aanneem, waardoor andere spieren aan het werk worden gezet. Met name bij het spelen van tafeltennis heb ik enorme last ondervonden, met als dieptepunt mijn competitiewedstrijd van vrijdagavond. Bij de eerste wedstrijd ging ik al een beetje door mijn rug heen. Bij de laatste wedstrijd was het echt hommeles en heb ik de wedstrijd uitgespeeld met bijna de tranen in mijn ogen. Daarna nog een feestje, waarbij de rugpijn weer als sneeuw voor de zon verdween. Blijven staan en niet gaan zitten was hier denk de sleutel tot het verdrijven van de pijn. Ik heb nu nog redelijk last van mijn rug, maar het is "om te hebben". Ik hoop dat dit volgende week weer verdwenen is.

Medicatie

Volgende week ga ik weer twee dagen dagcurves van mijn suikerwaarden bijhouden. Vrijdag volgt dan contact met de diabetes verpleegkundige van het Rijnstate ziekenhuis. Doel is om te kijken of de medicatie kan verminderen. Tot nu toe worden deze suikerwaardes steeds beter, dus ik heb goed hoop op vermindering.

Teststrips bloedsuikermeter

Het vervelende van deze dagcurves maken, is het feit dat je de teststrips voor het meten van de suikerwaardes zelf moet betalen, wanneer je geen insuline spuit. Deze zijn best kostbaar. Gelukkig heb ik de bloedsuikermeter wel gratis ter beschikking gehad met een eerste set teststrips. 

Ik houd jullie op de hoogte.

Endobarrier misschien in het basispakket van de zorgverzekeraars?

Stand van zaken
Tot nu toe gaat het prima en kan ik weer voorzichtig van alles eten. Een aantal zaken, zoals koolsoorten, gefrituurde zaken en dranken met koolzuur, moet ik voorlopig nog aan me voorbij laten gaan. Toen ik afgelopen week weer normaler ging eten, veranderde het ontlastingspatroon en kwam er snel weer een paar kilo bij. Inmiddels is het afvallen weer begonnen en zijn er 5 kilo af, dezelfde stand als vorige week. De suikerwaardes blijven redelijk perfect. Afgelopen donderdag ben ik weer op bezoek geweest bij de Vitalys kliniek, en alles zag er prima uit. Zelfs de bloeddruk was perfect. De uitslag van het bloedprikken zal ik dinsdag wel krijgen. De eerste weken heb ik namelijk elke week een bel afspraak met een DIVAS-verpleegkundige, die kennis heeft van alle aspecten rondom overgewicht en diabetes. Ook mijn sport (tafeltennis) heb ik weer opgepakt. Op het ontbreken van energie na (niet verwonderlijk na zo'n operatie en een week vloeibaar eten), gaat dit weer prima en heb ik geen last van de Endobarrier.

Vergoeding
Ik heb op 3 februari 2014 mijn Endobarrier gekregen via de Vitalys kliniek in Velp. Deze kliniek werkt zeer nauw samen met het Rijnstate ziekenhuis uit Arnhem, waar de daadwerkelijke ingreep plaatsvind. Als je ziet hoeveel mensen bij zo'n relatief eenvoudige ingreep betrokken zijn, en het feit dat je 3 jaar begeleiding krijgt vanuit de Vitalys kliniek betekent dat het geen goedkope ingreep is.

Tot nu toe is Menzis de enige zorgverzekeraar die deze ingreep in het vergoedingen pakket heeft zitten. Bij de overige verzekeraars is het dus zelf betalen. Zelf had ik het geluk, dat ik in groep van 50 personen zat, die de operatie vanuit de kliniek heeft gekregen, waarbij de kliniek de kosten voor zijn rekening neemt. Dit zal wel te maken hebben met de promotie van het product "Endobarrier". Ik heb best wel enige energie moeten steken in het aanmelden, maar ik ben tot nu toe erg blij dat het gelukt is.

Basispakket
Goed nieuws is dat in februari en maart door het College Voor Zorgverzekeringen gesproken gaat worden over de Duodenal-Jejunal bypass zoals de EndoBarrier ook genoemd wordt in medische kringen. Men gaat kijken, of deze operatie opgenomen kan worden in het basispakket van de verzekeraars. Mijn angst is echter, dat dit in de medische wereld moeilijk geaccepteerd gaat worden. Het is namelijk een soort "ei van Columbus", en voorkomt een aantal moeilijke operaties waarmee in de medische wereld nogal wat geld wordt verdiend. Ook gebruiken de patiënten na deze ingreep veel minder medicijnen, wat de farmaceutische industrie geld gaat kosten. Ik hoop dat ik ten onrechte een wantrouwen heb en dat de gezondheid van de patiënt ook voor deze groep belanghebbenden op de eerste plaats komt. Mijn dank in ieder geval aan de Vitalys kliniek voor de geboden mogelijkheid. 

De eerste dagen met de Endobarrier

Nadat afgelopen maandag de Endobarrier geplaatst is, volgen hier mijn eerste bevindingen.

Pijn heb ik niet gehad. Wel een vervelend gevoel van misselijkheid. Ik heb van het ziekenhuis een boel medicijnen voorgeschreven gekregen, die nauwelijks gebruikt heb. Alleen de pilletjes tegen misselijkheid en maag- darmkrampen heb ik een paar keer genomen, omdat ze toch voorhanden waren.

Slapen is nog niet elke nacht goed gelukt. De laatste nacht (Vrijdag op zaterdag) heb ik voor het eerst redelijk doorgeslapen. De andere nachten ben ik er veel uit geweest om naar het toilet te gaan. Af en toe een heel kleurrijk gebeuren, om het netjes uit te drukken. Omdat ik deze week niet gewerkt heb, kon ik de slaap overdag een beetje inhalen.

Eten heb ik nog niet veel gedaan. Veel vla, yoghurt en bouillon. Later in de week heb ik ook wat kleine slaatjes genomen, om toch weer iets te proeven. Ook heb ik wat boerenkoolstamppot met appelmoes gegeten. Heerlijk om wat warms te hebben. Vandaag heb ik bij het ontbijt ook twee beschuitjes met smeerkaas gehad. Vanaf komende week ga ik het voedsel weer opbouwen naar een normaler patroon. In het begin misschien zo'n 1300 Kcal per dag en daarna opbouwen naar 1800 Kcal. Als ik dat kan volhouden, gaat mijn plan zeker slagen.

Suikerwaarden zijn sensationeel goed geworden, eigenlijk vanaf het begin. Ik heb nog een keer 9.1 gemeten, niet al te lang na een maaltijd, maar de meeste scores zijn tussen 5.4 en 7.1. Deze scores zijn redelijk ideaal dus (voor de niet diabeten onder ons). En dit zonder enige lichamelijke activiteit van mij, omdat ik nog niets ondernomen heb tot nu toe. Als ik nu weer ga bewegen en sporten, zal dit alleen maar meehelpen.

Afvallen gebeurt natuurlijk vanzelf, als je zo weinig eet. Het eerste resultaat is dan ook verbluffend. Ongeveer 5 kg ben ik kwijt geraakt in de eerste week. Ik realiseer me ook, dat ik nu weer wat normaler ga eten, en dit waardes zijn die ik voorlopig niet meer ga halen. Mijn streven is, om er nog 25 kg af te halen tijdens het gebruik van de Endobarrier. Het gebruik is momenteel nog begrenst tot 1 jaar, maar er lopen verzoeken om deze periode te vergroten. Men is ooit begonnen met 3 maanden, dus wie weet wat de toekomst brengt.

Of het verschil zo groot gaat worden?

Conclusie na de eerste dagen: De Endobarrier doet tot nu toe wat hij moet doen. Ik heb er nog geen echte last van, hoewel ik hem wel voel. De eerste dagen voel je jezelf nog niet super en het is fijn als de eerste dagen geen andere beslommeringen hebt. Je hebt gewenning nodig voor het aangepaste eten en drinken. Ook de veranderingen in je lichaam kosten wat energie. Ik heb er vertrouwen in dat ik me snel beter ga voelen, en ik ga vanaf maandag (1 week na de operatie) de draad van het gewone leven weer oppakken. Dit natuurlijk wel met enige aanpassingen in het voedingspatroon.

Komende week heb een telefonische en een fysieke afspraak met het ziekenhuis. Bij deze laatste afspraken gaat men weer bloed prikken, en zal ik nog wel aanvullende tips en trucs te horen krijgen.

Ik houd jullie op de hoogte.