"Maar een man mag niet huilen" zong Jacques Herb

Ruim 13 maanden ben ik nu zwaar ziek. Het valt me steeds meer tegen om ziek te zijn. De situatie lijkt zo uitzichtloos. "Maar een man mag niet huilen" zong Jacques Herb. Weliswaar ging dat over liefdesverdriet, maar is dit waar? Ik heb de laatste tijd met regelmaat gehuild.

Gehuild over de overlast die ik mijn directe omgeving bezorg. Ik zou met name mijn vriendin haar normale leven terug willen geven. Ze heeft al sinds mijn ziekte haar hobby (schilderen) niet meer uitgevoerd. Ook zit ze dagelijks uren achter het stuur om te pendelen tussen haar werkplek en mijn huis. Op haar vrije dagen staat ze klaar om mee naar het ziekenhuis te gaan of om er op een andere manier te zijn voor mij.

Gehuild over het feit dat we samen geen normaal kunnen leven. Samen eten, samen op vakantie, samen een dagje naar zee. Alles is zo problematisch.

Gehuild uit zelfmedelijden. Dat is natuurlijk heel slecht, maar ik heb het zo vaak moeilijk met mijn eigen situatie. Ik heb begrip gekregen voor mensen die zeggen: "Voor mij hoeft het niet meer".

Genoeg gehuild. Hoe is het met me?  me bij tijden goed beroerd; Eigenlijk gaat het niet beter. Ik kan nog steeds niet eten, en leef dus al tijden op sondevoeding. Het lichaam knapt wel een beetje op, omdat ik nu alle benodigde voedingsstoffen krijg. Verder heb ik nog steeds twee lekkende drains in mijn lijf en voel me bij tijden goed beroerd. Momenteel volgt de dokter een tweesporen beleid.

1. Rustig afwachten of genezing op natuurlijke wijze mogelijk is. Kan maanden duren zonder succes op garantie.
2. Een second opinion in het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam, waar ook een eventuele operatie plaats kan vinden. Een operatie is heel zwaar. Er gaat dan een stukje van de alvleesklier af, de milt moet er waarschijnlijk uit en er moet een omleiding gemaakt worden van de maag naar de darmen, zodat ik weer kan eten. Als bijproduct wordt zelfs een stoma genoemd. Ook dit kan allerlei complicaties opleveren, zonder garanties op genezing.

Ik ben wel alle mensen in mijn omgeving heel dankbaar. Allereerst natuurlijk mijn vriendin voor alle zorgen. Verder natuurlijk de Zuidzorg voor alle dagelijkse verzorging, mijn jongste zoon voor zijn hulp en al mijn bezoekers (Paul en Michiel in het bijzonder) voor hun fijne ondersteuning.

Ik hoop dat de second opinion, die na de CT-scan van 7 augustus gaat plaatsvinden, me op het goede spoor kan brengen. Ik ben er klaar voor. Zoals het nu gaat, ben ik het helaas beu.